Դեղ­նա­վուն ընդ­հա­նուր տետրն ան­պայ­ման գտ­նե­լու և ըն­թեր­ցո­ղին եմ ներ­կա­յաց­նե­լու Թա­գու­հի Կա­րա­բա­ջա­կ­յա­նին

Թվում է՝ ե­րեկ էր, բայց շատ ժա­մա­նակ է ան­ցել։ Թիվ 19 հա­մա­բու­ժա­րա­նում էի։ Դեռ դու­ռը նոր բա­ցած՝ բժիշ­կու­հին ան­բա­րի նա­յեց ու ընդ­մի­ջեց բարևս. «Գնա­ցեք թե­րապևտի մոտ, գրանց­վեք, նոր ե­կեք ինձ մոտ»։ Ա­սա­ցի՝ թե­րապևտն է ու­ղար­կել։ Մի­ջին տա­րիքն անց կի­նը կր­կին չո­րու­թյամբ վրա բե­րեց. «Ա­սե՛ք գան­գատ­ներդ», որ երևի նշա­նա­կում էր՝ կարճ կա­պիր։ Նրա ան­բա­րե­հաճ վար­վե­ցո­ղու­թյու­նից ապ­շած՝ «մո­ռա­ցա» գան­գատ­ներս։ Հպան­ցիկ, ա­նո­րոշ բա­ներ ա­սա­ցի՝ պահ ա­ռաջ հե­ռա­նա­լու նպա­տա­կով։ Իր կյան­քից ակն­հայ­տո­րեն դժ­գոհ այդ կինն այլևս բժշ­կու­հի չէր ինձ հա­մար։ Դուրս ե­լա, դան­դաղ քայ­լե­ցի դե­պի հար­կա­բաժ­նի ել­քի դու­ռը։ Եր­կա­րու­ձիգ մի­ջանց­քի վեր­ջում ու­շադ­րու­թյունս գրա­վեց ա­ջա­կող­մի դռան մոտ սպա­սող­նե­րի մեծ հեր­թը։ Ի­րար կող­քի շար­ված ա­թոռ­նե­րին նս­տած տար­բեր տա­րի­քի կա­նայք ցած­րա­ձայն զրու­ցում էին ի­րենց գան­գատ­նե­րից, գո­հու­նակ, շնոր­հա­կալ խոս­քեր ա­սում բժշ­կու­հու հաս­ցեին, ո­րի ըն­դու­նե­լու­թյանն էին սպա­սում։ Հե­տաքր­քր­ված նս­տե­ցի ա­զատ­ված ա­թո­ռին, որ շա­րու­նա­կեմ լսել նրանց զրույ­ցը։ Այդ պա­հին մի­ջանց­քով անց­նող մի կին կանգ ա­ռավ և հան­դի­սա­վոր դի­մեց հեր­թում սպա­սող­նե­րին. «Սի­րե­լի՛ կա­նայք, ես թո­շա­կի ան­ցած կեն­սա­բան եմ և ա­հա թե ինչ խոր­հուրդ կտամ ձեզ՝ ա­մեն ա­ռա­վոտ, դեռ չնա­խա­ճա­շած, կե­րեք մեկ խա­շած հավ­կիթ՝ ա­ռանց ա­ղի և շու­տով կզ­գաք, որ ձեր վա­հա­նա­գեղձն սկ­սել է նոր­մալ գոր­ծել, չմո­ռա­նաք՝ ա­ռա՛նց ա­ղի»։ Սիրտս ջեր­մա­ցավ ան­ծա­նոթ կնոջ վար­մուն­քից, որ սր­տանց ու­զում էր օգ­նած լի­նել հոգ­սա­շատ կյան­քի կնի­քը դեմ­քե­րին, ի­րենց հի­վան­դու­թյան հետ հաշտ, հա­մա­կերպ­ված կա­նանց։ Կող­քիս նս­տած ե­րի­տա­սարդ կի­նը ժպ­տա­դեմ դար­ձավ ինձ.

-Չեք պատ­կե­րաց­նի՝ որ­քան ու­րախ եմ, ո՛չ, ու­րախ բառն այն չէ, եր­ջա­նիկ եմ, որ բժշ­կու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյա­նի նշա­նա­կած դե­ղերն ըն­դու­նե­լուց հե­տո հի­վան­դու­թյունս նա­հան­ջեց, վա­հա­նա­գեղձս սկ­սել է նոր­մալ գոր­ծել, մինչ­դեռ որ­քա՜ն էի հու­սա­հատ­ված, կորց­րել էի կյան­քի հմայ­քը...
Կա­բի­նե­տի դու­ռը բաց­վեց, խո­շոր, ժպ­տուն աչ­քե­րով կինն ընդ­հա­նուր հա­յացք գցեց հեր­թում սպա­սող­նե­րի վրա՝ ա­սես ճշ­տե­լով, թե դեռ որ­չափ աշ­խա­տանք ու­նի ա­նե­լու և բա­րե­համ­բույր ձայ­նով ա­սաց.
-ՈՒ՞մ հերթն է, թող ներս գա։
-Էն­դոկ­րի­նո­լոգ Կա­րա­բա­ջա­կյանն ինքն է,- հա­րա­զա­տին տես­նո­ղի ու­րա­խու­թյամբ ա­սաց ե­րի­տա­սարդ կինն ու կտ­րուկ ե­լավ տե­ղից։
Իր հերթն էր։ Նրա ա­թոռն իս­կույն զբա­ղեց­րեց տա­րեց մի կին՝ նույն­պես տրա­մադր­ված զրույ­ցի.
-Շա­քա­րախտ ու­նեմ, ե­կել եմ դե­ղերս ստա­նա­լու, բժշ­կու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյա­նը շա­քա­րով հի­վանդ­նե­րին է սպա­սար­կում։ Ա­ռանց նրա նշա­նակ­ման դե­ղեր չես կա­րող ստա­նալ։
Թվար­կեց, թե ինչ հե­տա­զո­տու­թյուն­ներ է ան­ցել՝ ընդ­հա­նուր, հոր­մոն­նե­րի, ներ­զա­տա­կան (էն­դոկ­րին գեղ­ձե­րի), է­լի բա­ներ, որ ա­ռա­ջին ան­գամ էի լսում։ Կր­կին ու­րա­խու­թյուն հայտ­նեց, որ Կա­րա­բա­ջա­կյա­նի պես հո­գա­տար բժշ­կու­հու է հան­դի­պել.
-Իր Թա­գու­հի ան­վա­նը վա­յել սիրտ ու­նի։
Օ­րեր անց կր­կին անց­նում էի եր­կար ու ձիգ մի­ջանց­քով։ Էն­դոկ­րի­նո­լո­գի կա­բի­նե­տի դռան մոտ նույն պատ­կերն էր՝ բո­լոր ա­թոռ­ներն զբաղ­ված էին, կա­նայք կի­սա­ձայն զրու­ցում էին ի­րենց մտա­հո­գող խն­դիր­նե­րից՝ խոս­քա­մի­ջում անդ­րա­դառ­նա­լով նաև օր­վա քա­ղա­քա­կան ան­ցու­դար­ձին, ճշ­տե­լով, թե դի­մա­ցի­նը ո՛ր քա­ղա­քա­կան գործ­չին է հա­մակ­րում կամ հա­կակ­րում, կար­ծես թե դա կապ ու­ներ ի­րենց հի­վան­դու­թյան պատ­ճառ­նե­րի հետ։ ՈՒ կր­կին շնոր­հա­կալ խոս­քեր բժշ­կու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյա­նի հաս­ցեին... Իմ հո­գում դեռ չէր մա­րել այն մյուս բժշ­կու­հու կոշտ, ան­տար­բեր վե­րա­բեր­մուն­քի դառ­նու­թյու­նը։ Ո­րո­շե­ցի մի օր գալ, հերթ պա­հել՝ զրու­ցել Կա­րա­բա­ջա­կյա­նի հետ՝ տար­բեր տա­րի­քի, խառն­ված­քի կա­նանց՝ նրա հան­դեպ հա­մակ­րան­քի գաղտ­նի­քը պար­զե­լու հա­մար։

Մի օր ե­կա։ Որ­պես­զի իմ զրույ­ցի պատ­ճա­ռով հի­վանդ­նե­րի մեծ հերթ չգո­յա­նա, սպա­սե­ցի մինչև բժշ­կու­հին ըն­դու­նեց վեր­ջին այ­ցե­լուին, նոր մտա ներս։ Մինչ կո­րո­շեի ին­չից սկ­սել խոսքս, բժշ­կու­հին հե­տաքր­քր­ված, զն­նող հա­յաց­քով նա­յեց դեմ­քիս, ա­սես ինչ-որ բան ո­րո­ներ, ա­պա հարց­րեց՝ ի՞նչ գան­գատ­ներ ու­նեմ։ Եվ, ինձ հա­մար էլ անս­պա­սե­լի, ա­սա­ցի այն ա­մե­նը, ինչ այն մյուս բժշ­կու­հուն չկա­րո­ղա­ցա ա­սել. ի վեր­ջո, բժիշ­կը մեկ օր­գա­նի հի­վան­դու­թյան գծով մաս­նա­գետ չպետք է լի­նի, պետք է քաջ ի­մա­նա մար­դու օր­գան­նե­րի փոխ­կա­պակց­վա­ծու­թյու­նը, կա­րո­ղա­նա պար­զել բո­լոր պատ­ճա­ռա­հետևան­քա­յին կա­պե­րը և նոր միայն եզ­րա­կա­ցու­թյուն ա­նել։ ՈՒ­շա­դիր լսե­լուց հե­տո Կա­րա­բա­ջա­կյանն ինձ հա­մա­պա­տաս­խան հե­տա­զո­տու­թյուն նշա­նա­կեց, ո­րի տվյալ­նե­րի հի­ման վրա պետք է ճշտ­վեր բու­ժում­ներ նշա­նա­կել-չն­շա­նա­կե­լու հար­ցը։
Շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նե­լուց հե­տո պետք է ոտ­քի ել­նեի, հրա­ժեշտ տա­յի, իսկ ես դան­դա­ղում էի։ Զգա­լով հա­պա­ղելս՝ բժշ­կու­հին հե­տաքր­քր­ված, հար­ցա­կան նա­յեց ինձ, որ նշա­նա­կում էր՝ ու­րիշ ի՞նչ խն­դիր կա։
-Որ­տե­ղա­ցի՞ են Ձեր ծնող­նե­րը։
Որևէ թեր­թի հա­մար հար­ցազ­րույց վա­րե­լիս միշտ ա­ռա­ջինն այդ հարցն եմ տա­լիս զրու­ցակ­ցիս, հա­մոզ­ված, որ այն նրան կտ­րե­լու է ա­ռօ­րյա­յից, արթ­նաց­նե­լու է թանկ հու­շեր, տրա­մադ­րե­լու ան­կեղծ զրույ­ցի։

Ի պա­տաս­խան՝ բժշ­կու­հու տա­քուկ հա­յաց­քում զար­մանք երևաց։ Ներ­կա­յա­ցա։ Ա­սա­ցի, որ ըն­դու­նե­լու­թյան սպա­սող կա­նանց՝ իր հաս­ցեն աս­ված շնոր­հա­կալ խոս­քերն են այ­ցե­լու­թյանս պատ­ճա­ռը։ Զար­մանք, շփոթ­մունք խառն­վե­ցին ի­րար։ Լուռ էր։ Հե­տո ո­րո­նող հա­յաց­քը կտր­վեց գրա­սե­ղա­նին դարս­ված հի­վան­դու­թյան պատ­մու­թյուն­նե­րից, սա­հեց պա­տու­հա­նից դուրս՝ ա­սես հո­րի­զո­նի հե­ռու մի կե­տում փնտ­րե­լով կարևոր մի բան, հե­տո գո­հու­նակ-հպարտ շեշ­տու­մով ա­սաց.
-Նախ­նի­ներս պոլ­սա­հա­յեր են ե­ղել։
Քիչ մնաց գո­չեի՝ պոլ­սա­հա­յե՜ր... Ա­հա՛ թե ին­չու էր այդ­քան ծա­նոթ նրա ժպի­տը։ Հի­շո­ղու­թյանս խոր­քից արթ­նա­ցան ման­կու­թյանս թա­ղի սի­րե­լի, հա­րա­զատ դեմ­քեր, պատ­կեր­ներ, որ նյար­դա­յին այս օ­րե­րի ճն­շու­մով հետ էին քաշ­վել, տր­վել «մո­ռա­ցու­թյան»։ Նրանք՝ մեր թա­ղի ախ­պար­նե­րը, հայ­րե­նիք էին ներ­գաղ­թել տար­բեր եր­կր­նե­րից և տե­ղա­ցի­նե­րից տար­բեր­վում էին կյան­քը, երևույթ­նե­րը գնա­հա­տե­լու ի­րենց ու­րույն մտա­ծո­ղու­թյամբ, ապ­րե­լա­կեր­պով, կեն­ցա­ղով, տար­բեր ար­հեստ­նե­րի տի­րա­պե­տե­լու շնորհ­նե­րով և ընդ­հա­նու­րից տար­բեր­վող ան­հան­գիստ, վառ երևույ­թով։ Նրանք, ա­սես ինչ-որ հրաշ­քով, «Տժվ­ժիկ» ֆիլ­մից էին հայ­տն­վել մեր թա­ղում՝ հատ­կա­պես հետ­պա­տե­րազ­մյան տա­րի­նե­րի ե­րե­խա­նե­րիս շքե­ղու­թյամբ չփայ­լող կյան­քում ու­րա­խու­թյան կայ­ծեր սփ­ռե­լու հա­մար։ Ջերմ, սր­տա­բուխ էին վաղ ա­ռա­վո­տյան ա­կա­ցիա­յի ծա­ռի տակ մեկ գա­վաթ բու­րա­վետ սուր­ճի առջև ոս­կե­ղե­նիկ արևմտա­հա­յե­րե­նով նրանց վեր­հուշ զրույց­ներն ի­րենց հոն­դե­ղի մա­սին, որ­տե­ղից ե­կել էին։ Քա­րոզ­չա­կան խոս­քե­րը՝ թե որ­քան բա­րե­կե­ցիկ կյանք է սպա­սում ի­րենց մայր Հա­յաս­տա­նում, չէին հա­մա­պա­տաս­խա­նել ի­րա­կա­նու­թյա­նը, և խաբ­վա­ծու­թյան զգա­ցու­մը չէր լքում նրանց։ Ի՜նչ բա­րե­կե­ցու­թյան մա­սին կա­րող էր խոսք լի­նել ա­նա­սե­լի կո­րուստ­ներ կրած, զա­վակ­ներ կորց­րած հետ­պա­տե­րազ­մյան մեր հայ­րե­նի­քում։ Ի­րենք՝ մեր ախ­պար­ներն էլ, դա քաջ գի­տակ­ցում էին ու ի­րենց հոն­դե­ղի կյան­քի գե­րա­զան­ցու­թյու­նը մեր այս­տե­ղի հետ հա­մե­մա­տե­լու ան­փո­փոխ թե­ման վեր­ջա­պես սպա­ռե­լով՝ դժ­գո­հու­թյու­նը մի կողմ հրե­լով, ժպ­տում էին։ Հատ­կա­պես մեզ՝ ե­րե­խա­նե­րիս, նա­յե­լիս նրանց ժպի­տը դառ­նում էր տաք, կմշ­տող, խած­նող, ու մենք ու­րա­խու­թյամբ վա­զում էինք փո­ղո­ցի ծո­րա­կից նրանց հա­մար ջրա­մա­նով թարմ ջուր բե­րե­լու։ Եվ հի­մա, այս­քան տա­րի­ներ անց, նրանց՝ ի­րենց նախ­նի­նե­րի հայ­կա­կան հե­ռու­նե­րի կա­րո­տով պա­րուր­ված հո­գի­նե­րի ջեր­մու­թյու­նը տե­սա, զգա­ցի Կա­րա­բա­ջա­կյան ազ­գա­նու­նով բժշ­կու­հու հա­յաց­քում։ Այդ հա­յաց­քում ու­րիշ՝ ոչ պա­կաս կարևոր մի բան էլ կար՝ հի­վան­դի հան­դեպ այն ջեր­մա­գին վե­րա­բեր­մուն­քը, որ կար խոր­հր­դա­յին ժա­մա­նակ, ո­րը մո­ռա­ցու­թյան տր­վեց, ան­տես­վեց, ի­մաս­տազ­րկ­վեց։ Թող նե­րո­ղա­միտ լի­նեն խոր­հր­դա­յին ան­ցյալն ան­վե­րա­պա­հո­րեն վա­տա­բա­նող­նե­րը, բայց կար դա՝ խոր­հր­դա­յին բժիշկ­նե­րի, բու­ժաշ­խա­տող­նե­րի՝ հի­վան­դի հան­դեպ հո­գա­ծու, հա­րա­զա­տո­րեն ջերմ վար­վե­ցո­ղու­թյու­նը՝ ան­կախ հա­սա­րա­կու­թյան մեջ նրա զբա­ղեց­րած դիր­քից, պաշ­տո­նից, ա­ռա­վել ևս՝ վճա­րու­նա­կու­թյան աս­տի­ճա­նից։ Այ­սօր մեր կյանք ներ­խու­ժած, գնա­լով խոր ար­մատ­ներ գցող խորթ բար­քե­րը աղ­ճա­տել, աղ­ճա­տում են մեր ազ­գա­յին նկա­րա­գի­րը, օ­տա­րաց­նում ինք­ներս մեզ­նից։

Աշ­խա­տան­քա­յին ժամն ա­վարտ­վել էր։ Մի­ջանց­քի ա­թոռ­ներն ա­զատ էին։ Սպա­սող­ներ չկա­յին։ Թա­գու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյա­նը հան­գիստ, խա­ղաղ, կա­րո­տով պատ­մեց ծնող­նե­րի մա­սին, ա­պա ա­մուս­նու մա­սին, ո­րը նույն­պես բժիշկ է, այդ ժա­մա­նակ՝ ա­տո­մա­կա­յա­նի հի­վան­դա­նո­ցի գլ­խա­վոր բժիշ­կը։ Ա­հա այս­տեղ է, որ խոսքս կցկ­տուր է հն­չե­լու... Ո­րով­հետև կա­տար­վեց ան­հա­վա­նա­կան բան՝ ոչ մեծ, դեղ­նա­վուն ընդ­հա­նուր տետ­րը, որ­տեղ գրա­ռել էի բժշ­կու­հու հետ զրույցս, ան­հե­տա­ցավ, ան­հե­տա­ցավ մեր տան մեջ։ Սկզ­բում վս­տահ էի, որ այն ա­պա­հով տեղ եմ դրել՝ գրա­ռում­նե­րի տետ­րե­րով լի դա­րակ­նե­րից մե­կում, և, ան­շուշտ, գտ­նե­լու եմ։ Բայց եր­կար տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում կա­տա­րած բազ­մա­թիվ գրա­ռում­նե­րով լի արկ­ղե­րի պա­րու­նա­կու­թյու­նը տետր առ տետր, թերթ առ թերթ նա­յե­լով՝ կր­կին դա­սա­վո­րե­լով ի­րենց տե­ղե­րում, մտա­հո­գու­թյունս վե­րա­ճեց տագ­նա­պի։ Մայրս լավ պա­հած մի բան չգտ­նե­լով՝ խեղ­ճա­ցած ա­սում էր՝ թև՞ ա­ռավ, թռա՜վ... Եր­կար ո­րո­նե­ցի։ Տնե­ցի­նե­րը եր­բեք ձեռք չեն տա­լիս տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում կու­տակ­ված իմ նյու­թե­րին, ան­փու­թու­թյան մեջ չէի կա­րող կաս­կա­ծել նրանց։ ՈՒ շա­րու­նա­կում եմ ո­րո­նել և ո­րո­նե­լու ամ­բողջ ըն­թաց­քում ա­սես չա­րաճ­ճի մի հա­յացք եմ զգում վրաս։
Թվում է՝ դեղ­նա­վուն տետ­րը մոտ, շատ մոտ մի տե­ղից հետևում է ինձ ու հրճ­վում հու­սա­հա­տու­թյանս վրա, չա­փում է համ­բե­րու­թյանս սահ­մա­նը, որ­պես­զի հե­տո՝ իր հո­րի­նած խա­ղից ձաձ­րա­ցած, մի օր ձայն տա ինձ. «Հե՜յ, այս­տեղ եմ...»։ Ով ապ­րել է այս ճն­շող վի­ճա­կը, կհաս­կա­նա ինձ։ Ոչ, չեմ ար­դա­րա­նում, մե­ղա­վո­րու­թյան զգա­ցու­մը հան­գիստ չի տա­լիս։ Հի­մա կհարց­նեք՝ ա­ռանց բժշ­կու­հու հետ զրույ­ցի տվյալ­նե­րի՝ ին­չու՞ գրե­ցի այս պատ­մու­թյու­նը։ Պատ­ճա­ռը հարևա­նու­հիս է՝ Ա­զա­տու­հի Է­մեք­սե­զյա­նը։ Ի դեպ, նրա հո­րա­կան պա­պը նույն­պես պոլ­սա­հայ է ե­ղել։ Մի քա­նի օր ա­ռաջ ա­ռա­վո­տյան սուրճ խմե­լիս պատ­մեց ող­նա­շա­րի վի­րա­հա­տու­թյու­նից հե­տո ծա­գած բար­դու­թյուն­նե­րի մա­սին։ Այլևս չդի­մա­նա­լով ցա­վե­րին՝ գնա­ցել է թիվ 19 պո­լիկ­լի­նի­կա։ Նախ­քան հար­ցեր տա­լը, թե­րապևտը չա­փել է ա­րյան մեջ շա­քա­րի առ­կա­յու­թյան չա­փը։ Պարզ­վել է՝ այն նոր­մա­յից շատ բարձր է ե­ղել, և բժշ­կու­հին Ա­զա­տու­հուն ու­ղար­կել է էն­դոկ­րի­նո­լո­գի մոտ՝ հան­գա­մա­նա­լից հե­տա­զոտ­վե­լու հա­մար։
-Ե­րեք էն­դոկ­րի­նո­լոգ կա, ո­րի՞ մոտ գնամ,- հարց­րի բժշ­կու­հուն,- ա­սաց. «Ո­րին կա­մե­նաք»։ Հեր­թով բա­ցե­ցի ե­րե­քի աշ­խա­տա­սե­նյակ­նե­րի դռ­նե­րը։ Նրան­ցից մե­կը, որ ա­վե­լի հա­սուն տա­րիք ու­ներ, գրա­վեց իր հա­յաց­քի հան­գս­տու­թյամբ։
Ան­համ­բեր ընդ­մի­ջե­ցի խոս­քը.
-Կա­րա­բա­ջա­կյա­նի՞...
Ա­զա­տու­հին զար­մա­ցավ.
-Ի՞նչ ի­մա­ցար։

Ոգևոր­ված պատ­մեց, թե բժշ­կու­հին որ­քան հո­գա­տար, ու­շա­դիր է ե­ղել իր հան­դեպ։ Եր­կար, ման­րա­մասն, ա­ռանց շտա­պե­լու հե­տաքր­քր­վել է իր հի­վան­դու­թյան պատ­մու­թյամբ, խոր­հուրդ­ներ է տվել, ա­պա ու­ղար­կել շա­քա­րախ­տի լա­բո­րա­տոր հե­տա­զոտ­ման և գլի­կո­զաց­ված հե­մոգ­լո­բի­նի ու թիե­րոտ­րոպ հոր­մո­նը ո­րո­շե­լու թեսթ հանձ­նե­լու։ Պարզ­վել է՝ շա­քա­րախտ ու­նի։ Կա­րա­բա­ջա­կյա­նը բու­ժում­ներ է նշա­նա­կել։ Ո­րոշ ժա­մա­նակ անց, երբ Ա­զա­տու­հին գնա­ցել է հեր­թա­կան ստուգ­ման, բժշ­կու­հին նա­յել է նրա դեմ­քին և ու­րա­խա­ցած ա­սել.
-Երբ ա­ռա­ջին ան­գամ տե­սա քեզ, սիրտս ճմլ­վեց, վի­ճակդ լավ չէր։ Հի­մա տեսքդ հան­գիստ է, պայ­ծա­ռա­ցած։
Ա­զա­տու­հին հիա­ցած պատ­մում էր բժշ­կու­հու մա­սին, իսկ ես ա­մա­չում էի կորց­րած տետ­րիս ու հար­ցազ­րույ­ցից հե­տո լռու­թյանս հա­մար։ Իմ մտա­պատ­կե­րում կր­կին հայ­տն­վե­ցին եր­կար մի­ջանց­քի ծայ­րում ա­թոռ­նե­րի եր­կար շար­քում նս­տած կա­նայք, հն­չե­ցին բժշ­կու­հու հաս­ցեին նրանց հիա­ցա­կան խոս­քե­րը։
-Իսկ ե­թե քեզ ա­սեն՝ մեկ բա­ռով, մեկ նա­խա­դա­սու­թյամբ բնո­րո­շիր բժշ­կու­հուն՝ ի՞ն­չը կկարևո­րես նրա նկա­րագ­րում,- հարց­րի Ա­զա­տու­հուն։
Ա­ռանց եր­կար մտո­րե­լու՝ ա­սաց.
-Հի­վան­դին համ­բե­րու­թյամբ լսել կա­րո­ղա­նա­լը։
Չգի­տեմ ին­չու, կր­կին հի­շե­ցի այն մյուս բժշ­կու­հուն, ինձ ուղղ­ված նրա ան­բա­րե­համ­բույր հա­յաց­քը, բայց այս ան­գամ ար­դեն կա­րեկ­ցան­քով, նե­րո­ղամ­տո­րեն։ ՈՒ ո­րո­շե­ցի գրել բժշ­կու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյա­նի մա­սին՝ ա­ռանց գրա­ռում­նե­րիս տվյալ­նե­րի։
Դեղ­նա­վուն ընդ­հա­նուր տետրն ան­պայ­ման գտ­նե­լու և ըն­թեր­ցո­ղին եմ ներ­կա­յաց­նե­լու Թա­գու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյան բժշ­կու­հու աշ­խա­տան­քից հե­տո կյան­քը, նրա սե­րը, հո­գա­տա­րու­թյունն ա­մուս­նու, զա­վակ­նե­րի, թոռ­նե­րի հան­դեպ, սե­րը հայ­րե­նի­քի հան­դեպ՝ հո­գու բո­լոր նր­բե­րանգ­նե­րով։ Եվ թող «հայ­րե­նա­սեր» բա­ռը ժա­մա­նա­կավ­րեպ հա­մա­րող­նե­րը, նե­րո­ղա­միտ-եր­կի­մաստ չժպ­տան, հենց ի­րենք են ի­մաս­տազր­կել այդ բա­ռի խո­րի­մաս­տը։
Քա­ջա­ռող­ջու­թյուն Թա­գու­հի Կա­րա­բա­ջա­կյա­նին՝ ա­վե­լի շատ մարդ­կանց ա­ռող­ջու­թյուն պարգևե­լու հա­մար։

Ասպ­րամ ԾԱ­ՌՈՒ­ԿՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Ակնաղ­բ­յուրն այ­սօր գե­րի է
• «Ար­ցա­խի կո­րուս­տը հայ ժո­ղովր­դի հա­մար հս­կա կո­րուստ մըն է»
• «Ար­ցա­խի կո­րուս­տը հայ ժո­ղովր­դի հա­մար հս­կա կո­րուստ մըն է»
• «Ար­ցա­խի կո­րուս­տը հայ ժո­ղովր­դի հա­մար հս­կա կո­րուստ մըն է»
• Շու­շի՝ սպի­տակ ե­րազ
• Շու­շի՝ սպի­տակ ե­րազ
• Շու­շի՝ սպի­տակ ե­րազ
• Շու­շի՝ սպի­տակ ե­րազ
• «Ե­թե թշ­նա­մին վերսկ­սի պա­տե­րազ­մը, մենք, ան­կաս­կած, պա­տե­րազ­մը կա­վար­տենք ա­վե­լի հե­ռու տա­րածք­նե­րում»
• Եռաբ­լու­րից մինչև Մուշ, Սասուն
• «Ե­թե ինձ մի վատ բան պա­տա­հի, ձեր մա­սին հո­գա­ցող­ներ կլի­նեն»
• Շո­շի Ա­գոն
• «Այն մեկ ա­մի­սը, որ Պետ­րոս­ը կռ­վեց իմ կող­քին, հա­վա­սար էր տաս­ն­յակ կյան­քե­րի սխ­րան­քի»
• «Չհասց­րեց բա­ցել թևե­րը»
• «Շուտ մեռ­նել, թե ոչ, կարևոր չէ, պատ­վով, թե ան­պա­տիվ, դա է էա­կա­նը»
• «Շուտ մեռ­նել, թե ոչ, կարևոր չէ, պատ­վով, թե ան­պա­տիվ, դա է էա­կա­նը»
• «Մեր էու­թ­յան կն­քա­րա­նը Հա­յաս­տանն է»
• Կա­րոտ­նե­րը կա­պող-միա­վո­րո­ղը վա­նե­ցու զա­վակ Հրանտ Մար­գար­յանն էր
• «Քա­ղա­քա­կիրթ աշ­խար­հի մէջ ար­դա­րու­թ­յու­նը հան­գու­ց­յալ է տի­րա­պես»
• «Հրե­տա­նին պա­տե­րազ­մի աստ­վածն է»

Մեկնաբանություններ